دوزخ

داد درویشی از سر تمهید       سرقلیان خویش را به مرید 

گفت که ازدوزخ ای نکوکردار     قدری آتش برویم بگذار 

                      بگرفت و ببرد و باز آورد              

گفت که در دوزخ هرچه گردیدم         درکات جحیم را دیدم 

آتش و هیزم و زغال نبود              اخگری بهر اشتعال نبود 

هیچکس آتشی نمی افروخت        

                             زآتش خویش هرکسی می سوخت 

  

            زآتش خویش هرکسی می سوخت  

نظرات 1 + ارسال نظر
rooha چهارشنبه 27 آبان‌ماه سال 1388 ساعت 12:40 ب.ظ http://www.baloot.blogsky.com

سلام
بسیار جالب بود ز آتش خویش هر کسی می سوخت
تو baloot منتظرتم
متشکرم

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد